De voorbereidingen naar Ghana toe

Lijstjes maken, heel veel lijstjes maken. Dat is eigenlijk de samenvatting van mijn voorbereidingen naar Ghana toe. Ik was vroeg begonnen met alle voorbereidingen te treffen om richting Ghana te vertrekken. Maar dat was nog niet zo makkelijk. Nee, ik moet het anders zeggen. Het was vrij gemakkelijk voor mij om het te regelen maar waar ik dat moest doen en wie ik daarvoor nodig had, dat was nog eens een ander verhaal. Vrijwel alles liep in de soep! Maar uiteindelijk hè, zit ik nu in mijn derde week en grinnik ik diep van binnen over al die ervaringen wat betreft de voorbereidingen. Want het was me wat. But here we are!

Eigenlijk begon ik al in maart 2020 met de voorbereidingen om mijn buitenlandse stage waar te maken. Het gelukkige land was dan wel niet Ghana maar Nepal. Ik had een backpack aangeschaft, speciaal voor dames. En dan denk je misschien, naah dat zal wel niet zo’n hele grote zijn maar met mijn lengte en figuur is het toch nog een behoorlijke tas (je ziet zeg maar twee benen met een langwerpige tas daarboven, zonder dat je de rest van het lichaam ziet). In de winkel heb ik natuurlijk de tas uitgeprobeerd, af laten stellen en die lieftallige verkoper had er ook nog even 15 kilogram ingepropt! En daar ging ik dan, door de winkelgangen met mijn tas op de rug, als een trotse backpacker.. Of niet, want ik kreeg de tas niet eens van de grond af, véél te zwaar. Met wat hulp dan toch op mijn rug gehesen, poging twee en natuurlijk met een glimlach op mijn gezicht en met volle moed. Nee, dat lukte ook niet want ik kon niet rechtop staan want wanneer ik dat deed, kukelde ik zo naar achteren. Op dat moment had ik al bepaald om niet zoveel kilo’s mee te nemen. Helaas is dat niet helemaal gelukt maar ik heb uiteindelijk toch voor de koffer gekozen.

Flinke inkopen gedaan bij de Kruitvat en bij de Duitse drogist de DM zoals medicijnen o.a. Loperamide en oh wat ben ik daar blij mee hier. Ik zal wel niet te veel in de detail gaan maar mijn verstopper medicijn is ook erg populair hier onder de rest van de studenten. Verder zonnebrandcrème factor 50+. Dat is dan niet meteen mijn eerste keus als ik onder de zon mijn kleurtje aan het brouwen ben. Maar goed, ik dacht bij mezelf en op aanraden van een vriendin toch maar een fles van factor 50+ te halen. Daar zit ik dan wel een beetje mee want ik voel me net als een plastic Barbie pop met een witte laag over mijn huid heen maar hè verbranden doe ik toch niet want het merendeel van de dagen hier is het bewolkt en regent het, wat een feest! De zon schijnt wel, maar dat is meestal wanneer ik op stage ben. Maar het is en blijft lekker warm (en benauwd)! But safety first hè, Ghana ligt ten slotte 900,68 km van de evenaar af.

Ook mijn werkkleding zoals mijn groene scrubs die ik op de foto’s aan heb zijn erg leuk en schattig. Maar even de vrouwen onder ons.. waarom heeft niemand van jullie mij ooit vertelt dat polyester onwijs warm is? En dat in een ziekenhuis zonder airco waar de zorgdruk erg hoog en gewoon warm en benauwd is. Dit allemaal is natuurlijk bijzaak want nu weet ik dat de warmte die ik voel dus gewoon van de scrubs komt en totaal niet door het klimaat! Ik had ook mondkapjes besteld van die witte eendenbekken. Deze werken goed tegen alle bacteriën en virussen die daar rondzweven, maar ik kon haast niet ademen, zo warm had ik het met deze kapjes. Gelukkig had ik ook chirurgische mondkapjes meegenomen. En mijn handschoenen dienen onder andere als ballonnen voor de kids. Uiteindelijk nadat mijn stage hier klaar is, doneer ik al mijn spullen aan het ziekenhuis. Want zij hebben dat hard nodig.

Oh en wat trouwens ook erg leuk was, was shopping with my mom! Ik ben lekker naar de stad geweest met lieve moeders om setjes kleding te kopen zodat ik die hier aan kan doen. Gewoon lekkere comfy kleding, losse flodderbroeken, lang en wat kort maar niet te kort hè want stel je toch eens voor. Ik bedoel maar, je moet toch fijn zittende, schappelijke kleding hebben in zo’n land als Ghana. Maar alleen een minpuntje. Iedereen hier heeft de mooiste, kortste, vormige kleding aan die er maar te wensen valt. In tegenstelling tot hen, lijkt het net alsof ik hier dagelijks in mijn pyjama rondloop. Maar ach, basic is ook weer in de mode  hè! Maar ik heb wel een bloemetjes broek!

Ja, dat waren eigenlijk de leuke regel dingetjes. De rest was meer administratief papierwerk zoals de verschillende verzekeringen die ik nodig had en om moest zetten op andere data. Dat ging dus niet zo gemakkelijk want de contactpersonen konden of geen dagen tellen of waren niet goed in data invoeren in de computer. Dus ik had zeg maar meerdere nieuwe penvrienden- en  vriendinnen omdat ik zo vaak contact met deze mensen moest opzoeken. Om de meest simpele dingen geregeld te krijgen. Ook  moest ik twee keer op en neer naar de apotheek om de malaria pillen te halen. Ik had een tablet te weinig en dan denk je misschien van ach eentje, zal dat iets schelen. Ik  slik iedere dag een tablet, eentje niet innemen dat zal toch niet zo heel ernstig zijn? Ik heb er 52 nodig, kreeg er 51. Maar dat is het dus wel want ik moet een week doorslikken wanneer ik weer thuis ben en als ik geprikt word door een malaria mug op de laatste dag dat ik in Ghana ben, nestelt de parasiet zich in de lever en het medicijn heeft zeven dagen nodig om het te doden dus op dag zeven zou ik dan geen tablet hebben en de parasiet dus niet doodgaan. Overigens geeft het nog geen garantie om geen malaria te krijgen ondanks de profylaxe. Ik slik iedere dag netjes mijn tabletjes na de avondmaal. De eerste twee weken had ik zo nu en dan last van maag-darmklachten en misselijkheid/overgeven. Ook heb ik de Aziatische Tijgermug wel heel vaak mogen spotten en voelen. Dit is ook een kwalijke mug, omdat deze wel 10 verschillende infectieziektes over kan brengen. Ik slaap natuurlijk onder de klamboe, het voelt als een soort tentje. Het heeft wel iets knus. Ik gebruik mijn DEET 50%, maar die muggen hier zijn immuun geloof ik want steken doen ze toch wel. Vooral mijn voeten, hakken, tenen, hielen, onderbenen zijn erg in trek hier. Ze zijn graag in mijn gezelschap. Leuk toch nieuwe vriendje maken? Gisteren was dan toch echt het toppunt want de Tijgermug heeft mij vier keer door mijn hemd heen gebeten. En joekels van een schijven had ik in mijn zij. Een behoorlijke ontstekingsreactie had ik gekregen maar deze zijn nu gelukkig aardig weggetrokken. Maar nu ik dit zo beschrijf, begint het weer te jeuken. Hè bah!

Ja, en toen moest ik mijn visum ophalen in Berlijn omdat ik officieel geëmigreerd ben naar Duitsland. Het aanvragen was sowieso al een moeilijk iets maar met wat hulp vanuit de UK was het dan toch gelukt. Dan ga je ervanuit dat het even naar binnen lopen is, paspoort afgeven en we kunnen weer gaan. Maar zo ging het toch eventjes niet. Gelukkig was mam meegegaan want anders was ik in een ruk weer naar huis gereden, zonder visum. Even voor de duidelijkheid. Ik kon wel gelijk wat cultuur proeven daar in die ruimte. Een woord: CHAOS! Heel veel mensen, geen logica, herrie, stelletje ongeregeld. Ik heb zo’n vijf minuten gekeken naar de menigten in die kleine ruimte en ben toen toch maar naar die mevrouw achter het raam gelopen om mijn papieren af te geven. Maar dat was nog zacht uitgedrukt niet zo’n heel erg fijn mens. Volgens mij ben ik wel vijf keer dat gebouw in en uitgelopen omdat niks goed was. Papieren kopiëren,  geld pinnen, wachten, teruglopen, emotionele steun bij mama zoeken, regen, uiteindelijk kon ik mijn paspoort die donderdag ophalen, maar daar ging ik dus niet mee akkoord. Ik heb uiteindelijk 100 euro meer moeten betalen en ik had mijn visum om kwart over 2. Op naar huis in een auto rit van 6 uur.

Ook kon niemand mij vertellen waar ik mijn PCR test moest laten doen. Nederland? Duitsland? Dus wat heb ik gedaan? In de ochtend om 08:00 uur in Duitsland mijn eerste test laten afnemen en  diezelfde dag om half twee in Nederland. Ondertussen ben ik die staven in mijn neus- en keel wel gewend want wat heb ik er al veel gehad. Buiten mijn eigen zelftesten om. Ga in Duitsland wonen! Dat is leuk zeggen ze! Maar sinds de corona tijd heb ik vele vreemde momenten mogen meemaken in Duitsland. Maar goed, twee testen op een dag, gezellig uitstapje op de donderdag na mijn laatste werkdag. Gelukkig waren beide negatief. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet nerveus was voor de uitslag! Want moet je eens voorstellen dat ik toch positief was. Dan had ik hier nu niet gezeten.